ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੀ ਇਕ ਕਲਪਿਤ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਾਂਤੂੰ ਕਮਾਲ ਏਂ, ਤੇਰੇ ਆਫ਼ਰੀਨ !
ਕਿਉਂ ਕਿ ਇਸ ਪਥਰੀਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ’ਚ ਵੀ
ਤੂੰ ਰੱਖ ਸਕੀ ਏਂ
ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਇੰਨਾ ਹੁਸੀਨ ।
ਕਮਾਲ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਹੋਰ ਕੀ ਹੈ
ਕਿ ਪਥਰੀਲੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਵੀ
ਤੂੰ ‘ਵਫ਼ਾ’ ਉਗਾਈ ਹੋਈ ਹੈ,
ਆਪਣੇ ਮਨ-ਮਹੱਲ ਉੱਤੇ
ਮੋਹ ਦੀ ਵੇਲ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੋਈ ਹੈ ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ’ਚ
ਤੇਰੇ ‘ਖ਼ਾਸ ਸੱਦੇ’ ’ਤੇ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸਾਂ ਸ਼ਰੀਕ,
ਭਾਵੇਂ ਤੇਰੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਵਿਚ
ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠਾਂ
ਖਿੱਚੀ ਹੋਈ ਸੀ ‘ਖ਼ਾਸ’ ਲੀਕ ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ
ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕੁੜੀ
ਵਾਰ-ਵਾਰ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ,
ਜਿਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ-ਮੁਹਰਾ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਸੀ
ਤੇ ਜਿਸ ਨੇ
“ਉਸ ਲਈ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਇਕੋ-ਇਕ ਤੇ ਖ਼ਾਸੋ-ਖ਼ਾਸ ਹੈ”
ਲਿਖ ਕੇ ਦਸ ਗ੍ਰੀਟਿੰਗ ਕਾਰਡ
ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਰਨਾਵਿਆਂ ’ਤੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਬਾਰੂਦ ਦੇ ਢੇਰ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਕੇ
ਘੋੜੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ
ਖੋਤੇ ਦੀਆਂ ਖੁਰੀਆਂ ਲਾਉਣੀਆਂ
ਮੇਰਾ ਸ਼ੌਕ ਨਹੀਂ, ਸ਼ੁਗਲ ਨਹੀਂ
ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ,
ਪਰ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ’ਚ ਇਸ ਨੂੰ
‘ਜੋਕਰ ਦੇ ਕਮਾਲ’ ਦਾ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਕਮਾਲ ਦਾ
ਖੱਟਿਆ ਖਾਣ ਲਈ
‘ਸਰਕਸ’ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋ ਜਾਣ ਦਾ
ਮਸ਼ਵਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਪਲ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣੇ
ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ,
“ਭੋਲ਼ੇ ਸ਼ਾਇਰ! ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ
ਸਬਜ਼ ਬਾਗ਼ ਨਹੀਂ, ਸਬਜ਼ ਪੱਥਰ ਦੇਖ,
ਤੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਦੇਣ ਦਾ
ਯਤਨ ਨਾ ਕਰ।
ਦੇਖੀਂ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵੀ ਨਾ ਲਾਵੀਂ,
ਬੱਸ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਤੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ
ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰ ।”
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਮੇਰਾ ਇਹ ਖ਼ਤ ਸ਼ਾਇਦ
ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲੇ
ਕਿਉਂ ਕਿ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕ
ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ
ਸਰਨਾਵਾਂ ਬਦਲ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ।
ਇਸੇ ਹੀ ਕਾਰਨ
ਮੈਂ ਇਹ ਖ਼ਤ ਹਵਾ ਵਿਚ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,
ਤੇ ਹਵਾ ਨੇ ਇਹ ਖ਼ਤ
ਮੇਰੇ ਅਖੌਤੀ ਦੋਸਤਾਂ ਵਿਚ ਵੰਡ ਦਿਤਾ ਹੈ ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਮਜ਼ਾਕ ਤੇ ਅਪਮਾਨ
ਰਲਾ ਕੇ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਕਦੇ ਵੀ ਰਲਗੱਡ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ।
ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਨੂੰ ਲਤੀਫ਼ਾ
ਸਮਝਣ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖੀਂ
ਕਿ ਹੱਸਣ ਦੀ ਮਸ਼ਕ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ,
ਕਿਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ’ਚ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੱਸਣ ਵੇਲ਼ੇ
ਉਹ ਹੱਸਣਾ ਹੀ ਨਾ ਭੁੱਲ ਜਾਣ।
ਮਿੱਸ ਬਰੀਹਨ !
ਫੇਰ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸਲਾਮ ! ਤੈਨੂੰ ਸਲਾਮ !!
*
No comments:
Post a Comment